دلم برای غم فقدان تو تنگ شده است . برای غمی که ما را به دوستی تو بدهکار می کرد. ما را خوشه چین خرمن درو شده ی تو می کرد.کاش ما را گذاشته بودند که عزاداری تو را بکنیم بیست و دوی بهمن که شد چهلمت را با افتخار با حماسه با برنامه ی دقیق و دقیق تر شده برای انتقام تو برگزار کنیم .نشد .اولین کسی که نگذاشت که همگی دسته جمعی خودمان را تو بدانیم یا با تو بدانیم.همان کسی بود که شهادت عظیم تو را امضا کرده بود.غیرتی است جل و علا روی دوستانش.ممکن است آنها را یک نظر نشان همه بدهد اما فقط یک نظرش برای همه محرم و نامحرم حلال است.بعد باید بپایی که سر می شکند دیوارش
اما ماتمهای دیگر که برگزار می شود و می آید و می رود یا شابد هم نرود به این آسانی ها .ماتم تو هنوز باقی تر و بزرگتر است! هنوز می بینی این همه خاک که موشک بر سر ما کرده است شعله غم تو را در سینه ما نکشته است!
این که چیزی نیست! آرزو هم با لجاجت تمام خودش را از تک و تا نیانداخته است.
ما آرزو را هنوز داریم.آرزوی تو شدن را!
بگیر این دست بی صاحاب دراز شده ما را .عمر رسید ه است به چهل تا پس چرا ما چیزی نشدیم؟
درباره این سایت